De zaal zit goed vol tijdens het welkom van Karlijn Kwint, en voornamelijk met vrouwen. “Dat is mooi,” grapt ze. “Dan kunnen we die twee jonge mannen die hier rondlopen vertellen over de praktijk van de zorg. Ze zijn hier voor onderzoek en heten Gideon en Nathan, zoek ze maar op.” Vrouwen in het publiek kijken alvast geamuseerd rond.

Het gaat vandaag om kennis delen en die kennis bij de juiste mensen krijgen. Kwint is Programmamanager Kennishinfrastructuur Langdurige Zorg. In een video laat ze zien wat haar doel is: een doorlopende stroom van kennis creëren. Er is namelijk heel veel kennis en ervaring, bij wetenschappers en mensen die met cliënten werken, maar ook bij die cliënten zelf. En er zou wel wat meer kunnen worden samengewerkt tussen de ouderenzorg en de gehandicaptenzorg, merkt Kwint op. “Het is belangrijk om bij de buren te kijken. Er zit namelijk heel veel overlap in ons werk.”

 Geratel
Sytse Zuidema, hoogleraar Ouderengeneeskunde en Dementie en voorzitter van het UNO-UMCG, neemt na de introductie de microfoon van Kwint over. “Hoeveel mensen uit de gehandicaptenzorg zitten er eigenlijk in de zaal?” vraagt hij zich hardop af. Het blijkt een handjevol te zijn, de meeste mensen die op deze dag zijn afgekomen, komen uit de ouderenzorg. “Misschien zit hier nog een opdracht voor volgend jaar,” zegt hij. De samenwerking tussen deze twee gebieden kan namelijk nog veel uitgebreider. “Het gaat bij allebei om cliënten die aanspraak maken op langdurige zorg.”
 
Zuidema begint met een introductie van het netwerk UNO-UMCG. Binnen dit netwerk doen twintig zorgorganisaties onderzoek naar hoe er in de regio Noord- en Oost-Nederland voor ouderen wordt gezorgd. “En in Twente,” merkt Zuidema op. “Dat moet er van Twentenaren altijd apart bij worden gezegd.” UNO-UMCG is verantwoordelijk voor een groot gebied, erkent hij. “Andere netwerken in Nederland beslaan een veel kleiner gebied. Maar ja, hier woont ook geen hond, he.” Het publiek reageert lachend, maar toch enigszins verontwaardigd.

In een video laat hij zien hoe onderzoekers bijvoorbeeld kijken naar geluidshinder. Voor mensen met dementie kan te veel geluid zorgen voor stress en een onprettige leefomgeving. Zij kunnen bijvoorbeeld niet weglopen van de luide radio van de verpleegkundigen of het geratel van een karretje met eten. Onderzoek hiernaar kan leiden naar de grote oplossing, of juist naar heel kleine en simpele. Zo kan een kleedje op tafel een oudere al verlossen van te veel gerinkel van kopjes en glazen. In de video zit een tevreden oudere achter een tafel met kleedje én kopje koffie.

Jeuk klinkt onschuldig
Maar er zijn meer thema’s waar Zuidema en UNO-UMCG zich mee bezighouden. Bijvoorbeeld probleemgedrag bij ouderen, eerstelijns ouderenzorg, zorgrelaties, pijn en comorbiditeit (andere gezondheidsproblemen), en medicatieveiligheid. Krijgen ouderen bijvoorbeeld niet te veel pillen? Sommige cliënten zouden veel beter af zijn met minder en daar moeten onderzoekers en begeleiders goed naar kijken. Ook hebben veel ouderen jeuk. “47 procent,  blijkt uit onderzoek,” zegt hij. “Dat klinkt onschuldig, jeuk. Maar het kan veel invloed hebben op hoe iemand zich voelt en hoe diegene de dag doorkomt,” zegt Zuidema.

Studenten van hbo’s en mbo’s krijgen ook toegang tot alle kennis die uit de onderzoeken komt. Want iedereen die betrokken is bij kwetsbare ouderen moet volgens Zuidema samenwerken. “We moeten bruggen bouwen tussen wetenschap en praktijk, maar ook tussen de gehandicaptenzorg en ouderenzorg,” zegt Zuidema. “Alleen zo kunnen we leren hoe we onze zorg kunnen verbeteren.