Van Dam zet de zaal op stelten bij de Omdenkenshow. Hij laat eerst het licht aandoen en plaagt de zaal door ‘jullie zijn de mensen van die zorgtoestanden toch?’, te zeggen. Iedereen lacht. ‘Hoe lang al? Willen degenen die voor 2015 zijn gaan werken in de zorg gaan staan?’ Een grote groep gaat staan. Van Dam telt af. Wie werkte er al in de zorg voor 1980? Nog steeds staan er mensen. Hij belandt uiteindelijk bij 1969. Nog één meneer staat. Die begon in dat jaar als leerling z-verpleegkundige. “Wat maakt dat je zo lang bent blijven rondlopen?” vraagt Van Dam. “Ik vind het nog steeds fantastisch om een bijdrage te kunnen leveren aan de kwaliteit van iemand anders’ leven.” De zaal applaudisseert. 

Maar wat is dat nou, omdenken? “Het belangrijkste ingrediënt van omdenken is het probleem. Zonder probleem is er geen omdenken, tenzij je helemaal geen problemen hebt en toch wilt omdenken. Maar dan heb je een probleem.” De zaal lacht weer. Bij omdenken los je het probleem niet op. Je haalt het niet weg, maar laat het bestaan. Je gaat je juist interesseren voor het probleem. Je gaat het onderzoeken en je ermee verbinden en daardoor ga je er nieuwe kwaliteiten in ontdekken. Dat is voor een brein heel moeilijk omdat we geneigd zijn elk probleem op te lossen”, vertelt Van Dam.  

Stel, je wilt fietstochten gaan organiseren op een plek waar het altijd waait. Dan heb je dus de helft van de tocht tegenwind. Niemand wil die tocht fietsen. Dat is dus een probleem. Dan kun je ook de wind de richting van de tocht laten bepalen en de fietsers bij het eindpunt terugbrengen. De eerste stap in het omdenken: maak van het probleem een feit. Het probleem is de wind. De wind is een gegeven. Nadat je die wind hebt bestudeerd, uit welke richting die waait, kun je je ermee verbinden. De wind blijkt ineens allerlei kwaliteiten te bezitten, hij kan je vooruit blazen. Kijk, zo heb je het probleem omgezet in een kwaliteit. Dat is omdenken.