Contact. Dat is wat de meer dan honderd aanwezigen vandaag volgens de Mentimeter het meest gemist hebben het afgelopen jaar. Lijfelijk contact. Sociaal contact. Contact met vrienden.

De drie deelnemers aan het panel dat het minicongres vandaag opent delen die gedachte. “Het lijfelijk contact met m’n moeder mis ik”, vertelt Fon Kistermann, die als mantelzorger aanwezig is. “Ze werd 90 in oktober en ik kon haar niet knuffelen. Dat doet pijn.”

Verpleegkundige Ellen Hermans werkt voor MeanderGroep Zuid-Limburg op een kleine woongroep van mensen met dementie. “Ook wij hebben het familiecontact het meest gemist. Normaal waren de lijnen kort, familie kwam hier graag over de vloer en iedereen was welkom. Wij en de bewoners hebben dat echt gemist.”

Mijn moeder snapte niet waarom er niemand op bezoek kwam. Ze vereenzaamde.

Veranderend gedrag
Veranderde het gedrag van cliënten eigenlijk? Bij de toehoorders zijn de reacties wisselend en verpleegkundige Hermans en mantelzorger Kistermann bevestigen dat beeld. “Het was een stuk rustiger op onze locatie en die rust sloeg op sommige bewoners over, maar creëerde juist verwarring bij anderen”, zegt de verpleegkundige. “We konden lastig uitleggen wat er nou precies aan de hand was.” Kistermann: “Mijn moeder snapte niet waarom er niemand op bezoek kwam. Ze vereenzaamde. Sinds kort zit ze op een gesloten afdeling waar ze meer aandacht krijgt en nu bloeit ze gelukkig weer helemaal op.” In de chat zegt iemand: “Voornamelijk PG-cliënten die in quarantaine moesten vonden het wachten tot ze eindelijk weer naar buiten mochten wel moeilijk. Dat leidde tot frustratie en soms agressie.”

Meer tijd voor bewoners
Bram de Boer, die vanuit Maastricht University de ervaringen in de verpleeghuiszorg monitorde stelt vast dat medewerkers meer werkdruk ervoeren. “Aandacht geven aan bewoners kwam volledig bij medewerkers terecht, terwijl het door de krappere bezetting lastig was om die tijd te geven.” “In het verpleeghuis van mijn moeder wilde het personeel graag meer tijd aan cliënten besteden, maar ze kwamen simpelweg tijd tekort”, zegt Kistermann. 

Medewerkers moesten ook vaak het belang van de groep afwegen tegenover dat van individuele cliënten. Hermans vertelt dat er weinig confrontaties met families waren, doordat die continu op de hoogte werden gehouden van de regels. “De persoonlijke beschermingsmiddelen riepen soms wel wat weerstand op, waardoor we af en toe wel politieagentje moesten spelen.” “Ik snap echt niet dat families hierover in discussie gingen”, zegt Kistermann. “Die medewerkers proberen jouw familie te beschermen. Ik vind dat ongelooflijk.”